Η γαρ νου ενέργεια ζωή
Μεγάλος πυλώνας της αρχαίας Ελληνικής σκέψης
διαπλέει τους αιώνες ως πανεπιστήμων – θεμελιωτής πολλών επιστημών και έξαρχος
της λογικής οικοδομής του σύμπαντος κόσμου, με κορύφωση, στη διαστρωματική
σύλληψη ανθρώπων και πραγμάτων, τη μυστική ένωση του οντικού ανθρώπου με τη
νόηση νοήσεως νόηση, που είναι ο ίδιος ο Θεός.
Ο Σταγειρίτης φιλόσοφος όντας μαθητής για
είκοσι χρόνια στην Πλατωνική Ακαδημία αναμετριέται, κυρίως, με το δάσκαλό του
Πλάτωνα και αναμετριέται παράλληλα με τους προ αυτού στοχαστές. Αναζήτησε
το «πρώτον κινούν ακίνητον» και έδωσε στο «ου ένεκα» της κοσμικής δημιουργίας
την «εντελέχεια», ως τη δυναμική τελολογική ολοκλήρωση του μεγάλου «τι» το
οποίον εξήλθε εκ του όλου και έθεσε τον κόσμο εν κινήσει, οδηγώντας τον, από
μεταβολή σε μεταβολή στην πραγμάτωση του Αγαθού και της Δικαιοσύνης, αλλά και
στην κατά συνέπεια, ευδαιμονία, που είναι η συνοδός όλων όσων μετέχουν και
εκφράζουν την αρετήν και τις παραδειγματικές αξίες. Το κάθε «τόδε τι» δίνοντας
τόπο στη μεταβολή προχωρά από το ενέργεια στο δυνάμει.
Χωρίς να αφίσταται των αιωνίων ιδεών του
μεγάλου Μέντορά
του, βλέπει τον κόσμο και τα μόρια του, ως
ένυλα είδη και τη μεσότητα ως την απαραίτητη ισορροπία μεταξύ έλλειψης και
υπερβολής, προκειμένου
να σαρκωθεί ή της ψυχής εντελέχεια και ζωή. Και ιδού η ανάγκη της Αριστοτελικής φρόνησης.
Όντας ηθικός φιλόσοφος, προχώρησε από κει που
παρέλαβε την ηθική δεοντολογία του Σωκράτη και του Πλάτωνος στο πολιτικό
πρακτέο, τόσο για τους άρχοντες, όσο και για τους αρχομένους, τους οποίους θέλει
και, θα πρέπει, να διέπει και να κατευθύνει η Δίκη.
Ο Αριστοτέλης δίδαξε τον γιο του Φιλίππου
Αλέξανδρο τον μέγα, την οικουμενικότητα και όπως λέει χαρακτηριστικά ο
Πλούταρχος (Περί Αλεξάνδρου τύχης) «Αριστοτέλης συνέλαβε, Αλέξανδρος εποίησε».
Ξεπέρασε τα καθέκαστα της Ιστορίας και οδηγήθηκε στο καθόλου της Ποίησης. Προχώρησε,
από τη ρεαλιστική ψηλάφηση του «οία είναι», στο «οία αν γένοιτο» προκειμένου
να δικαιώσει την άλλη γλώσσα, εκείνη της τραγικής ποίησης και του έπους και να
κομίσει στην
τέχνη την αρχετυπική γλώσσα του Μύθου, αλλά και το ήθος των ηρώων του δράματος,
ως
μεγάλος ψυχαναλυτής και ερμηνευτής της παραδειγματικής διάταξης όλων όσα θα
πρέπει να δει και να βιώσει, στη μαγική σχέση σκηνής και πλατείας, αλλά και
στην εσωτέρα του σκηνή, όχι μόνο ο υποκριτής, αλλά και, ο θεατής. Ο
έλεος και ο φόβος, κατάληξη της σπουδαίας και τέλειας πράξης, καθαίρεται και
θεραπεύεται το άστυ, που μετατρέπεται σε θεατρική σκηνή. Ο
Οιδίπους Τύραννος της Αριστοτελικής Ποιητικής, είναι η τέλεια τραγωδία, αλλά και
ο σαρκωτής του ανθρώπινου πεπρωμένου, που ξεκινά από τον άνθρωπο-ζώο (συγχέει
τους χρόνους μέσα
του –
πατέρας και αδελφός, γιος και σύζυγος), φτάνει στο νοητικό και οξυδερκή
άνθρωπο, που
λύνει το αίνιγμα της Σφίγγας (γυναίκας και λέαινας) για να γίνει στη συνέχεια ο
ίδιος αίνιγμα, ίσος με το μηδέν και ισόθεος. Ισόθεος γιατί
θα αντιστρέψει τον Τειρεσία που δεν βλέπει και βλέπει, ενώ ο ίδιος βλέπει αλλά
δεν βλέπει. Στο τέλος θα δει και θα αναληφθεί, εφόσον, αντικρύσει το άλλο φως
με τα άλλα μάτια, δίπλα στον ομότιμό του Θησέα. (Κι αυτός σκότωσε το
Μινώταυρο και τους λήσταρχους -εγκληματίες).
Με την ανάλυση της τραγωδίας, αναλύει, την
οντολογική ετερότητα, το «Je est un autre» (εγώ ένας άλλος) του Αρθούρου Ρεμπώ (Arthur Rimbaud)
διδάσκοντας για τον 5ο αιώνα, τον αιώνα της τραγωδίας, το μέγιστο
μάθημα της Δημοκρατίας, αποδεχόμενος τη διαφορά ως πεμπτουσία του δημοκρατικού
πολιτεύματος, αντιτιθέμενος προς την Πολιτεία των αρίστων του διδασκάλου
του Πλάτωνος.
Η Αθήνα, παρά την προσφορά του στη διαμόρφωση
της Περιπατητικής Σχολής (του Λυκείου), τον θεώρησε ως μέτοικο Μακεδόνα και
έθεσε εν κινδύνω τη ζωή του, με γραφή ασεβείας, όπως του σοφωτέρου απάντων
Σωκράτη, γεγονός που τον εξανάγκασε, με θλίψη, να καταφύγει στη γενέτειρα της
μητέρας του, στη Χαλκίδα της Ευβοίας.
Από τα μεγαλύτερα πνεύματα του πλανήτη, ο
Αριστοτέλης δίδαξε την ανθρωπότητα να σκέφτεται, ηθικά, πολιτικά, καλλιτεχνικά,
φυσικά και μεταφυσικά, επιστημονικά και οντολογικά. Εφορμάται
από τα βιολογικά και καταλήγει στο «ον η ον», δηλαδή στο «τι ην είναι». Ασχολήθηκε
με τα πάντα. Υπήρξε μέγα φως και είναι από τα όντα εκείνα που έσχισαν το πέπλο
του μυστηρίου και απεκάλυψε φως αληθείας. Η Ελλάδα τον τιμά, 2400 χρόνια από τη
γέννησή του, ο πλανήτης τον τιμά, σε Ανατολή και Δύση, σε Βορρά και Νότο. Ο
Δυτικός μεσαίωνας και τα νεώτερα χρόνια τον έχουν ως σταθερή αναφορά και οι
Άραβες, μετέφρασαν τα έργα του, με την προοπτική, να
φωτίσουν και να φωτιστούν, όπως και έγινε.
Ο
Αριστοτέλης υπήρξε ο φιλόσοφος των ανοικτών οριζόντων. Δίδαξε στην Άσσο της Μ.
Ασίας, στη Λέσβο, στη Μακεδονία (Μ. Αλέξανδρος), στην Εύβοια, στην Αθήνα. Η
Θεσσαλονίκη έδωσε στο μεγάλο της Πανεπιστήμιο το όνομά του και χιλιάδες
περιοχές του επιστητού παραπέμπουν στο μεγάλο Έλληνα που στάθηκε διαχρονικός φωτιστής
της οικουμένης. Έτσι παίζεται το μεγάλο παιγνίδι του κόσμου, ενώ η δημοκρατία
και το ρήμα του, χρειάζεται να σέβεται τους κανόνες του παιγνιδιού γνωρίζοντας
πως ο άνθρωπος είναι θνητός … επειδή δεν μπορεί να ενώσει αρχή και τέλος
(Αλκμαίων ο Κροτωνιάτης.)
